|
NASZA HISTORIA |
|
Design by mgr inż. Patryk Żuczkowski |
|
Korekta informacji:mgr inż. Daniel Nowak mgr inż. Krzysztof Osiński |
|
Pierwsze próby organizowania szkolenia zawodowego na terenie miasta wiążą się z inauguracją w 1946 roku w świdwińskim zamku, 6-tygodniowego Kursu Traktorzystów. Nic była to inauguracja okazała, ale tworząca się kadra instruktorów praktycznej nauki zawodu: Jana Zielewicza, Antoniego Nadrajkowskiego, Stanisława Myszkowicza, Jana Paszkowskiego, Józefa Kowalczyka - kierownika Warsztatów dołożyła wielu starań, aby przekazywać stosowną wiedzę i umiejętności w skromnych warunkach, na bazie warsztatów naprawczych Państwowych Nieruchomości Ziemskich w Świdwinie. Wraz z utworzeniem w grudniu 1948 roku Liceum Mechaniki Rolnej rozpoczęto, starania o stworzenie z prawdziwego zdarzenia bazy do realizacji zajęć praktycznych, która zapewniałaby nie tylko zabezpieczenie aktualnych potrzeb i wymogów programowych, ale również stwarzała duże perspektywy rozwojowe. Zapotrzebowanie regionu na wykwalifikowane kadry mechanizatorów było bardzo duże. Zatem usilne zabiegi ówczesnego dyrektora liceum Jana Zielewicza w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Szczecinie i w Centralnym Zarządzie Oświaty Rolniczej Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie uwieńczone zostają sukcesem. Szkoła przejmuje na cele szkolenia praktycznego warsztat samochodowy przedwojennej firmy „OPKL", zlokalizowaną przy ulicy Szczecińskiej 88. Od momentu przejęcia częściowo zniszczonego i pozbawionego wyposażenia obiektu tj. od maja 1949 roku biorą się początki działalności i rozwoju Warsztatów Szkolnych obecnego Zespołu Szkół Rolniczych CKP w Świdwinie. Pierwsza stalą baza szkolenia zawodowego, atrakcyjnie umiejscowiona, rokująca duże perspektywy rozwojowe musiała w bardzo szybkim tempie zostać przygotowana na potrzeby młodzieży uczącej się zawodu. Przy dużym, niezwykle spontanicznym zaangażowaniu nauczycieli i uczniów udaje się adaptować pierwsze pomieszczenia na potrzeby dydaktyczne, wyremontować i wyposażyć budynki w niezbędne instalacje i urządzenia. Władze terenowe, które doceniają, wagę potrzeb szkoły, umożliwiają, ściągnięcie z rejonu wielu maszyn i urządzeń, które po przeprowadzonych remontach zabezpiecza ją w części przynajmniej potrzeby szkoleniowe. Początek lal 50 — tych stawia przed szkołą nowe, większe wyzwania wobec rosnących potrzeb zniszczonego i zacofanego rolnictwa. Rozwój mechanizacji jest jednym z elementów postępu w tej dziedzinie. Jego ton mogą nadawać tylko dobrze przygotowani zawodowo fachowcy. Rozpoczyna się okres intensyfikacji różnych form oświaty rolniczej. Rozwija się średnie szkolnictwo zawodowe, zasadnicze — rolnicze, a także szkolenie przysposabiające do zawodu. W ślad za tworzeniem nowych szkół i kierunków przeznacza się znaczne środki finansowe na rozwój bazy dydaktycznej, remonty i inwestycje. Dużą inicjatywę w tym zakresie wykazuje ówczesny kierownik Oświaty Rolniczej Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa w Koszalinie Kazimierz Antończak. W latach 1949-1952 funkcję kierownika Warsztatów Szkolnych sprawuje Ludwik Smuczek. W tym to okresie pojawia się wielu młodych, obiecujących instruktorów praktycznej nauki zawodu. Niektórzy z nich na trwałe zapiszą się w historii szkolnictwa Zawodowego na ziemi świdwińskiej. Pracę w warsztatach rozpoczynają: Władysław Ciesielski — instruktor na Wydziale Obróbki Mechanicznej od 1950r. Stefan Graczyk — instruktor na Wydziale Pojazdów Rolniczych od 1950r. Eugeniusz Wagner — instruktor na Wydziale Maszyn Rolniczych od 1950r. Józef Wołyński — instruktor na Wydziale Pojazdów Rolniczych od 1950r. Antoni Dziewulski — instruktor na Wydziale Pojazdów Rolniczych od 1951r. Walenty Donaj — instruktor na Wydziale Kuźni od 1952r. Kazimierz Kojro — instruktor na Wydziale Obróbki Ręcznej od 1954r. Wacław Krzyżyk — instruktor na Wydziale Stolarni od 1954r. W lalach 1952-1956 pracą Warsztatów Szkolnych kieruje Edward Oleszczuk, dostępuje stabilizacja kadry dydaktycznej, która uzupełnia swoje kwalifikacje zawodowe. Są to czynniki w znacznym stopniu gwarantujące wysoki poziom szkolenia zawodowego. W roku szkolnym 1953/54, decyzją władz zwierzchnich szyld szkoły zostaje przemianowany na Państwowe Technikum Mechanizacji Rolnictwa, pod którym to szkoła przetrwa niemalże ćwierćwiecze, tj. do czasu utworzenia Zespołu Szkół Rolniczych W latach 1956-1960 funkcję kierownika Warsztatów Szkolnych sprawuje Stanisław Zalewski. Sukcesywnie wzrasta liczba uczniów w szkole, a w 1955 roku osiąga stan 233 osób. Wzrastają wymogi programowe, organizacyjne i techniczne w zakresie szkolenia praktycznego. Istnieje pilna konieczność unowocześnienia i zmodernizowania warsztatów. Znaczna część wyposażenia nie odpowiada aktualnym wymogom - jest przestarzała. Kierownictwo warsztatów, wobec rosnących zadań programowego szkolenia eksploatacyjnego, a także celem stworzenia możliwości realizacji praktyk śródrocznych i wakacyjnych dostrzega konieczność przejęcia gospodarstwa rolnego. Taka potrzeba będzie się pojawiać jeszcze przez wiele następnych lat i nie doczeka się urzeczywistnienia ze względu na bardzo podzielone i dyskusyjne opinie. Wskutek takiego stanu rzeczy młodzież będzie odbywać programowe praktyki nr Zakładach Technicznej Obsługi Rolnictwa i Państwowych Gospodarstw Rolnych na scenie województwa koszalińskiego. Warsztaty szkolne w dalszym ciągu są modernizowane, w znacznym stopniu władnymi siłami. Powstaje szereg pomocy naukowych wykonanych przez instruktorów i uczniów które wzbogacają wydziały warsztatowe. W 1958 roku zostaje oddana do użytku stacja paliw. Pełniący funkcję dyrektora Jan Wamil, w 1960 roku powierza kierownictwo Warsztatów Szkolnych Władysławowi Grzance. Kontynuuje się produkcje pomocy naukowych wzbudzających coraz większe zainteresowanie w kraju. Rozwija się kooperacja z zakładami produkcyjnymi. W nocy z 2 na 3 kwietnia 1961 roku w warsztatach szkolnych wybucha pożar. Płonie główny budynek stanowiący trzon bazy dydaktycznej. Wydziały Obrabiarek, Maszyn Rolniczych, Pojazdów Mechanicznych, Biura Technicznego i Ślusarni przestają istnieć. Straty materialne są bardzo duże, sięgają 1 mln złotych. Niezwykle bezinteresowna postawa nauczycieli praktycznej nauki zawodu, ich społeczne zaangażowanie i poświęcenie umożliwiło szybkie usunięcie zgliszcz. Porz.ądkowanie terenu po zgorzelisku, konserwacja ocalałego sprzętu i przygotowanie tymczasowych stanowisk dydaktycznych w ocalałych garażach, to ważne epizody wyznaczające czas przed nowym rokiem szkolnym. Nie bez znaczenia była w tym momencie postawa uczniów. Młodzież wniosła swój wielki udział w odbudowie, przygotowując dla siebie i kolegów stanowiska pracy. Słowa uznania pod adresem kadry oraz uczniów kierują przedstawiciele jednostek nadzorujących szkołę: Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie i Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie. Kierownictwo szkoły opracowuje założenia koncepcyjne odbudowy i modernizacji ocalałej części warsztatów pod przyszłą, nowocześnie zorganizowaną bazę szkolenia praktycznego. Na szczeblu centralnym zapadają niezwykle ważne decyzje o szybkiej odbudowie. Wykonanie prac projektowych powierza się Biuru Projektów Budownictwa Przemysłowego w Szczecinie. W roku 1963, Kołobrzeskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego przystąpiło do budowy nowych obiektów warsztatowych. Celem zapewnienia ciągłości szkolenia programowego - zwłaszcza na wydziałach wiodących, z pomocą przychodzi Swidwiński Państwowy Ośrodek Maszynowy, w którym to młodzież odbywa zajęcia oraz praktyki zawodowe. Właśnie na bazie dobrze zorganizowanych zakładów naprawczych jakimi są: Zakład Naprawczy Mechanizacji Rolnictwa w Słupsku i Państwowy Ośrodek Maszynowy w Świdwinie młodzież zapoznaje się z nowoczesnymi technologiami napraw silników ciągnikowych i osprzętu, remontów kapitalnych ciągników rolniczych i kombajnów zbożowych. Uczy się dobrej organizacji pracy i dyscypliny technicznej. W 1963 roku pracę na wydziale spawalni rozpoczyna Józef Pukało zastępując zatrudnionego od 13 lat Mariana Konieczkę. Po dwóch latach od rozpoczęcia budowy obiekt warsztatów szkolnych zostaje przekazany przez generalnego wykonawcę tj. Kołobrzeskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego do użytku. Rozpoczyna się nowy etap w dziejach warsztatów szkolnych, etap przyśpieszonego rozwoju, doposażenia w nowoczesny sprzęt, maszyn i urządzenia. W pierwszym tylko okresie po odbudowie warsztaty doinwestowano na sumę około 4 mln złotych. Przygotowanie nowych wydziałów, ich uporządkowanie, uzbrojenie w instalacje i wyposażenie w po moce należało do kadry warsztatów przy wydatnym udziale uczącej się młodzieży. Kierownictwo szkoły przyjmuje priorytety w swojej działalności, wśród których głównym jest poprawa sprawności procesu dydaktycznego i produkcyjnego poprzez: doskonalenie warsztatu dydaktycznego, nawiązanie kontaktów kooperacyjnych z zakładami produkcyjno-usługowymi na terenie powiatu, doskonalenie organizacji pracy, współpracę z kółkami rolniczymi, rozwinięcie działalności kół zainteresowań etc. W połowie lat 60-tych, mając na uwadze rozwój działalności produkcyjno usługowej, kierownictwo warsztatów nawiązuje więzy kooperacyjne m.in. z Fabryka. Urządzeń Budowlanych w Koszalinie, z POM Walcz, POM Wiekowo, POM Świdwin, ZNMR w Drawsku Pom., Spółdzielnią „PRZYSZŁOŚĆ". Zakres świadczonych usług i produkcji obejmuje m.in. zamówienia z zakresu: · obróbki ręcznej i spawalnictwa, · naprawy maszyn i pojazdów rolniczych, · wykonywania części zamiennych, · regulacji urządzeń i aparatury paliwowej. Na potrzeby pobliskich zakładów w 1966 roku uruchomiono punkt przezwijamia silników elektrycznych oraz naprawy sprzętu elektrotechnicznego. Obsada dydaktyczno-produkcyjna warsztatów w latach 1969/70 przedstawiała się następująco:
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Informacje uzyskane z kronik szkolnych z lat 1950-1990 |
|
|